Ξέρεις ότι ο Γιάννης κλείνει τρία χρόνια σε ακριβώς έναν μήνα;
Πού τον θυμήθηκα τώρα….είδα τις γραμμές των γραμμάτων θολές και αντί για γράμματα , θολές σειρές σκιές….
Δεν βλέπω χωρίς τα γυαλιά ..είχε πει….μια γκρίζα οριζόντια γραμμή είναι τα γράμματα, χωρίς να μπορείς να ξεχωρίσεις εκεί μέσα γράμματα……θολές σκιές….
Πάει καμιά δεκαετία -είναι τόσο; Πίναμε ουίσκι στο γραφειάκι που είχε δίπλα στο αρμεχτήριο…η έδρα της επιχείρησης, όχι αστεία , κανονικό εργοστάσιο…όταν μιλούσε με νούμερα , μου ‘ρχότανε ζαλάδα….Πού να ακουμπήσω κι εγώ κοντά του με τα μεροδούλι μεροφάι …κανονική επιχείρηση… αγελαδοτροφείο γαλακτοπαραγωγής…
Καμάρι του και τιμή του ..το’χε σηκώσει όλο στην πλάτη του από έναν στάβλο με πέντε ζώα και σήμερα-τότε- είχε καμιά χιλιάδα ζώα…πάνω από πεντακόσιες μάνες αρμεγόμενες μόνο, χώρια τα μοσχάρια και τα αρσενικά που ήταν για σφαγείο….
Πιές μου λέει….αρχίσαμε να γερνάμε….εγώ χωρίς γυαλιά δεν μπορώ ούτε το τσιγάρο να ανάψω….
Γελάκια…..
Και γιατί γερνάμε Γιαννάκη μου; παλικαράκια ακόμη είμαστε…πιάνουμε την πέτρα και της βγάζουμε το ζουμί της….
Γιάννης:Ναι ρε μαλάκα….και στα τυφλά την ξεζουμίζω…
Γελάκια…
Μπορώ….μην γελάς…..
Και να σου πω και κάτι; Επειδή μπορούσα έκανα ό.τι έκανα….και επειδή μπορώ , ενώ έφτασα σε ένα σημείο να μην χρειάζομαι ούτε τα μισά απ’ όσα είχα κάποτε σαν στόχο…κι έλεγα να’χα τόσα και να την περνάω πασάς….κι ακόμη τρελαίνομαι και σκάω και τρέχω από τα χαράματα ως αργά το βράδυ ασταμάτητα….επειδή μπορώ….τίποτε άλλο…..τόσα χρόνια αναρωτιέμαι τί με κάνει και τρέχω σαν τον παλαβιάρη πάνω κάτω ασταμάτητα….τίποτε φιλαράκι….τίποτε άλλο….κανένα νόημα σου λέω….το κάνω μόνο επειδή μπορώ να το κάνω….και σε βάζει κι ο διάολος να σκεφτείς ότι εγώ μπορώ…κόντρα στους άλλους που όχι, δεν μπορούν….
Αλλά αυτό μόνο σαν δεύτερη σκέψη…
Το μόνο που βάζω στο μυαλό μου κάθε φορά που μου’ρχεται κάτι στο μυαλό να καταφέρω είναι :μπορώ;;;;
Ε, άμα μπορώ το κάνω…..
Έτσι απλά….
χρηχα 
Τι χαρά, ο Χρήστος έκανε, τσα! 😉
Πράματα και θάματα έγιναν και γίνονται, ευτυχώς, σε δουλειά να βρισκόμαστε!
Τον Αύγουστο κάηκε όλο το κτήμα μας και το ξύλινο σπίτι σώθηκε στο τσακ χάρη στους εκπληκτικούς πυροσβέστες, γιατί είμαστε διακοπές!
Οι τρεις καρυδιές μου, τσουρουφλίστηκαν, η μια τώρα βγάζει φυλλαράκια, οι άλλες είναι μια χαρά, γεμάτες καρυδάκια!
Δεν έβαλα γυαλιά γιατί είπα: «Εγώ γυαλιά δεν βάζω και έτσι έκανα ασκήσεις» κατά τα άλλα γερνάμε όμορφα! 😛
Πολλά ΑΦιλιά σου στέλνω! (Το Α=Αληθινά) 🙂
Γειά σου αγαπητή Στεφανία……ο Γιάννης που αναφέρομαι πιο πάνω πέθανε πριν από μερικά χρόνια….ντρέπομαι να πω ότι δεν ξεχωρίζω αν είναι τρία ή τέσσερα……σήμερα ψάχνοντας τα γυαλιά της πρεσβυωπίας τον θυμήθηκα και έκανα ένα ποστάκι εις μνήμην…..
Πολύ λυπάμαι που πάθατε τέτοια ζημιά…..αν γλύτωσε το σπίτι σας είστε τυχεροί…..εγώ δεν κάηκα με φωτιά αλλά με νερό…εκείινη η πλημύρα του ’15 ακόμη με κατατρέχει…..ακόμη ανακάμπτω…..πού θα μου πάει όμως …σε καμιά δεκαριά χρόνια μπορεί και να’μαι αλλιώς…χαχαχα…προπαντώς αισιοδοξία….
Περνάμε πάντως υπέροχα….απλά κάτι οικονομικά προβληματάκια μας απασχολούν όταν τα θυμόμαστε
χαχαχα….
Εύχομαι να περνάτε κι εσείς υπέροχα……χωρίς τις ουρές….
Καλησπέρα σας….