Αν παρομοιάσουμε τον άνθρωπο με ένα κύτταρο σε έναν οργανισμό…
Όσο και να προσπαθήσει να διαφοροποιήσει τις ενέργειές του , το μόνο που θα καταφέρει είναι να δημιουργήσει μια ανισοροπία ….κάτι σαν καρκινικό κύτταρο δλδ… οπότε θα κινητοποιήσει τον μηχανισμό άμυνας του οργανισμού που θα το σκοτώσει….οπότε οι κινήσεις, τα περιθώρια δράσης είναι αυτά που του έχουν δωθεί, τα προκαθοριμένα όρια….και στην περίπτωση του ανθρώπου, η κοινωνικοποίηση….
Αν αφεθεί ο άνθρωπος στα όσα του έχουν μάθει μέσα από τους μηχανισμούς κοινωνικοποίησης , τι θα καταφέρει , περισσότερο από το να ζεί με έναν αυτόματο πιλότο;
Αν παίρνοντας σαν δεδομένο το φαινόμενο της κβαντικής φυσικής , όπου ο παρατηρητής επηρεάζει άμεσα το παρατηρούμενο αντικείμενο, σε βαθμό που αν δεν υπήρχε ο παρατηρητής το αντικείμενο θα ήταν αδιάφορα κινούμενο , σαν σε αυτόματο πιλότο….και το αναγάγουμε αυτό στον άνθρωπο….που έχει την δυνατότητα να είναι ο παρατηρητής αλλά και το αντικείμενο της παρατήρησης, αφού μπορεί να αυτοπαρτηρηθεί, και μπορεί και να κάνει και ενδοσκόπηση …
Αυτό δεν είναι ένα δεδομένο της μοντέρνας φυσικής , δλδ, ο παρατηρητής εφού επηρεάζει το παρατηρούμενο αντικείμενο, όταν αυτοπαρατηρείται , δεν επηρεάζει τον εαυτό του , οδηγόντας τον να κάνει τις αλλαγές που πιστεύει ότι μπορεί να γίνουν;Και φυσικά όταν αυτές οι αλλάγές δεν γίνονται , αυτό αυτόματα σημάινει ότι αυτό είναι αυτό που πιστεύεις ότι μπορείς να γίνεις και αυτό «μόνο» μπορείς να πετύχεις σαν συγκεκριμένος άνρθωπος….ενώ ότνα υπάρχει πρόοδος , αυτό πάλι αυτόματα σημαίνει ότι πιστεύεις σε κάτι «καλύτερο» για τον εαυτό σου κι σε κάτι ακόμη καλύτερο που σου «αξίζει»…..
Άρα καταλήγουμε στο εύκολα να το πεις , δύσκολα να το κάνεις , συμπέρασμα….όταν ενδοσκπείς και αυτοπαρατηρείσαι μπορείς να οδηγήσεις τον εαυτό σου εκεί που πιστεύεις ότι μπορεί να πάει….
Το θέμα όμως είναι ποιό;
Πόσο μακρυά πιστεύεις ότι μπορεί να πας;
Και όταν λέμε μακρυά , ποιό είναι το δικό σου όριο του «μακρυά»:
Δεν περιορίζεσαι από το δεδομένο που η κοινωνικοποίηση σου έχει εμφυεύσει ; Φυσικά και περιορίζεσαι…. παρατηρόντας όμως τον εαυτό σου , για να μπορέσεις να κάνεις ένα βήμα παραπάνω , θα πρέπει να πιστέψεις και στο παραπάνω βήμα….αν δεν μπορείς να φανταστείς το βήμα δεν θα μπορέσεις και να το κάνεις….
Βλέποντας όμως όλο και περισσότερο το επιθυμητό αποτέλεσμα να είναι δυνατό, η θέληση και η γνώση εκ των προτέρων της επιθυμητής επιτυχίας , δεν φέρνει και την πίστη στην επιτυχία; Άρα πιστεύοντας στην επιτυχία , δημιουργείς και τις προυποθέσεις της επιτυχίας αυτής…..
Είμαστε αυτό που πιστεύουμε ότι είμαστε….μια βίρτσουαλ ρειάλιτυ της πεποίθησής μας για τον ευτό μας…
Και από την στιγμή που θα το συνειδητοποίσει κανείς αυτό,εμπρός πεδίον δόξης λαμπρό, για να το καταφέρει…
χρηχα 
δεν μπορεις να πας περισσοτερο μακρια απο οσο εφτασαν οι γονεις σου μου ειχε πει καποτε ενας δικηγορος..
αλλα εγω δεν θελω οι ανθρωποι να φτανουν μακρια, δεν θελω να βαζουν ολο κι ενα ακομη σκαλοπατι κι αυτο το μακρια εκ των πραγματων να μη τελειωνει ποτε!
θελω να δωσω το 100% σ αυτο που ειμαι, σ αυτο που κανω, σ αυτο που εχω..
ξερεις ποση δυναμη εχει αυτο;
γιατι τις πιο πολλες φορες εχουμε για να εχουμε, βλεπουμε για να βλεπουμε, παμε για να παμε..
το εδω μου συνειδητοποιημενο αυτο θελω..
το εκανα λιγο προσωπικο..
να εισαι καλα χρηχα
καλημερες
Καλησπέρα αγαπητή….
Δεν νομίζω ότι είναι σωστή ρήση του δικηγόρου σου…..
Εγώ ασπάζομαι πλήρως τη ρήση του Χαλήλ Γκιμπάν που λέει ότι ο γονιός είναι ένα τεντωμένο τόξο και το παιδί το βέλος…..μόλις το παιδί είναι έτοιμο ο γονιός πρέπει να αφήσει την χορδή να σπρώξει το παιδί για εκεί που θέλει αυτό να πάει….
Μετά ακολουθεί αυτό που λες για τον εαυτό σου….εκεί που θα προσγειωθείς σαν βέλος , εκεί να δεις τι μπορείς να κάνεις για τον εαυτό σου και για τους άλλους….να συνειδητοποιηθείς και να ολοκληρωθείς σαν άνθρωπος….
Εξ’άλλου το κείμενο δεν λέει τίποτε για τις σχέσεις γονέα παιδιού…αλλά κλίνει προς την συνειδητοποίησή μας σαν άνθρωποι….για αυτό λέω…..ότι ο άνθρωπος είναι το ολόγραμμα αυτού που μπορεί να φανταστεί για τον εαυτό του….αυτό που μπορεί να φανταστεί για τον εαυτό του αυτό μπορεί και να γίνει….δεν μπορεί να γίνει σοφός , αν αυτό είναι πέρα από την φαντασία του , ανέφικτο και ουτοπικό….όπως και δεν μπορεί να γίνει και οτιδήποτε άλλο αν έτσι το βλέπει όπως παραπάνω…
Είναι κάτι σαν αυτό που λέγαμε παλαιότερα ότι ο καθένας παίρνει σ’αυτήν την ζωή αυτό που του αξίζει….στο περίπου….
Είμαι πλέον σίγουρη, πως ο καθένας μας μετά τα 25 του είναι υπεύθυνος για τη φάτσα που κουβαλάει ( όπως έλεγε ο καλός μου φίλος!) δλδ είμαστε υπεύθυνοι για τη ζωή μας… το να ρίχνουμε την ευθύνη στους άλλους (γονείς, σύζυγο, φίλους κλπ) και ειδικά στη πολιτεία είναι πολύ βολικό, γιατί ξεχνάμε πως είμαστε η πολιτεία, έτσι με τέτοια μυαλά αναβάλουμε τη δράση μας και έχουμε μια καλή δικαιολογία για να γκρινιάξουμε! 😉
Καλό μήνα αγαπητέ Χρήστο!
Έτσι ακριβώς νοιώθω κι εγώ αγαπητή Στεφανία……
Καλό μήνα, ευχαριστώ……