μνήμες λογοτεχνικού παρελθόντος…

Είχα πάει δειλά να τον δω….

ήταν διευθυντής στην βιβλιοθήκη της ξάνθης…..όχι ότι ήξερα ποιός ήταν τότε….απλά ήξερα ότι ήταν αυτός που διοργάνωνε τον διαγωνισμό…

συστηθήκαμε και με την μια ερώτηση μετά την άλλη μου έβγαλε την αμηχανία από πάνω μου…σιγά σιγά ένοιωσα και άνετα και του είπα πράγματα που δεν είχα πει σε κανέναν….

δεκαπέντε χρονώ και είχα ένα τετράδιο γεμάτο ποίηση δική μου….

σήμερα ξέρω ότι οι μισοί έφηβοι γράφουν….τότε έλεγα με το μυαλό μου ότι ήμουν σπάνιο φαινόμενο….ένοιωθα έτσι  από το τι έβλεπα στο περιβάλλον γύρω μου , στους συμμαθητές και στις παρέες των αγοριών εκτός σχολείου που ανταγωνίζονταν για το ποιός θα κατουρήσει μακρύτερα….

η κουβέντα είχε πάρει μάκρος και βάθος….

με κατάφερε και του εμπιστεύτηκα το τετράδιο να το διαβάσει…..

μετά μια βδομάδα ξαναπήγα με αγωνία….

έχω ακόμη το τετράδιο σαράντα σχεδόν χρόνια μετά με τις διακριτικές σημειώσεις του με το μολύβι στις επάνω δεξιές γωνίες απαλά για να μπορούν να σβηστούν-έτσι είπε – εύκολα…

χαίρομαι είπε που σ’ανακάλυψα ……

τόσο μικρός και έχεις δικό σου στυλ…δεν αναγνώρισα καμία φανερή επιρροή …..πόσο μάλλον αντιγραφές κτλ ….

στον διαγωνισμό ποίησης για μαθητές λυκείου πήρα μέρος έκων -άκων κι ας ήταν ο λόγος της γνωριμίας μας…..πήρα και ειδική βράβευση……με βάλαν και διάβασα τρία ποιήματα σε ένα αμφιθέατρο με λίγο κόσμο….εμπρός για πρώτη μου φορά και αναπάντεχα στα μικρόφωνα και να μην ξέρω πόσο κόκκινος ήμουν και πού να κρυφτώ…..έχασα και τα λόγια μου  μια δύο φορές….

κρατήσαμε επαφή όσο ήμουν στο λύκειο…

είχε φροντίσει και τα βραβευμένα εκδόθηκαν στα «Θρακικά χρονικά» …έψαχνα χρόνια να βρω σε ποιά έκδοση αλλά δεν τα κατάφερα…ίσως τελικά και να μην εκδόθηκαν εκεί αλλά σε άλλο έντυπο….η και καθόλου…..

με είχε δει αργότερα , μετά από αρκετά χρόνια να κουβαλάω τις κάσες με τα κοτόπουλα σε μια προσωρινή δουλειά που είχα νιόπαντρος , γιατί τα φράγκα ήταν πάντα λίγα και τότε έκανα και δεύτερη δουλειά εκτός από αγρότης, και αυτός έπεσε επάνω μου ξαφνικά βγαίνοντας από μια κάποια ημερίδα ανάμεσα σε πολύφερνους αυτοδιοικητικούς και άλλα καμάρια τοπικά και ξαφνιάστηκε…

βρε συ εγώ σε είχα στο μυαλό μου φτασμένο πια στο δικό μου το συνάφι …..

αν πω ότι ντράπηκα που δεν ήμουν αλήθεια θα πω…

με μάλωσε ευθέως δεν ήθελε μυαλό να το καταλάβεις…

θυμήθηκα σήμερα κάτι που έλεγε γελώντας όταν είχε καιρό να με δει , τότε που είχαμε επαφή πριν φύγω για σπουδές ,ήταν  ένα διάστημα περίπου δύο χρόνια….δεν είχα σταθερή συχνότητα επισκέψεων…μόνο στην βιβλιοθήκη τον έβλεπα …καμιά φορά εξαφανιζόμουν για βδομάδες…..

«έρχεσαι και χάνεσαι σαν τον κομήτη…..όταν εμφανίζεσαι είναι σαφής η παρουσία σου καμιά φορά και έντονη….μετά χάνεσαι απ’το οπτικό μας πεδίο αλλά ξέρουμε ότι είσαι κάπου εκεί μέχρι η τροχιά σου να σε επαναφέρει στον ουρανό μας….»

μια άλλη φορά είχε πει: να φύγεις από κομήτης και να γίνεις πλανήτης…..μέχρι να αποκτήσεις το δικό σου φως…..(ναι κι ο κομήτης πλανήτης είναι …το μέγεθος αλλάζει)

σήμερα η βιβλιοθήκη του έχει αφιερώσει την δική του πτέρυγα……γωνία Γιάννη Ιωαννίδη……ποιητή και λογοτέχνη…..

πάνε καμιά δεκαπενταριά χρόνια που έχει πεθάνει….όποτε τον θυμάμαι μου φέρνει  κάτι σαν στενοχώρια  ότι τον απογοήτευσα….μου φέρνει και μια αναπάντητη ερώτηση…..είχε πράγματι κάνει μια  ανακάλυψη;

αυτός πίστεψε σε μένα ενώ εγώ όχι…….

σήμερα ξέρω ότι τίποτε δεν γίνεται χωρίς δουλειά….και η λογοτεχνία είναι χειρότερη από σκάψιμο…στο κάτω κάτω όταν σκάβεις μόνο σωματική είναι η κούραση…..ψυχή δεν δίνεις…..κάτι παραπάνω σε ιδρώτα κι αυτό είναι όλο…..μετά κάθεσαι σε μια σκιά και ξε-ιδρώνεις πίνοντας μπύρες……

αν έτσι το θες…

ψυχή δεν χρειάζεται…..