ο πειρασμός να ξαναδοκιμάσω να γράφω….
η περιπλάνηση στης σκέψης στα γραπτά……
που τώρα πια δεν τα βρίσκω πιο σημαντικά από το σκάψιμο στο χωράφι…..ο προγραμματισμός μου αύριο λέει ότι πρέπει να σηκωθώ το πρωί και να πάω να ποτίσω τα κεράσια, μπαλώνοντας τα σταγονίδια …να πάω να ξεριζώσω κάτι αγριάδες σε ένα άλλο χωράφι με καρύδια…..και κάπως έτσι κουρασμένος να βρεθώ στο καφενείο το βράδυ με φίλους για μια μπύρα , ίσως βλέποντας ποδόσφαιρο – που ήταν παλιότερα στην σφαίρα του αναθέματος- και αφού μιας πιάσει η νύστα , εκεί αργούτσικα , να πάμε όλοι ένας ένας στις γυναίκες μας , στο σπίτι για ύπνο…..
εκείνο που έρχεται συνεχώς στο μυαλό μου , είναι ότι κάθε φορά που παίρνω τον εαυτό μου στα σοβαρά , πάντα την πατάω….
κι όταν σκέφτομαι για γράψιμο , ίσως από παλιά συνήθεια το σκέφτομαι σαν κάτι σοβαρό…..κι αυτό όμως μου βάζει τρικλοποδιές γιατί πρέπει να το αντιμετωπίσω με την «ανάλογη σοβαρότητα»…
όμως τώρα πια περάσαν κάμποσα χρόνια κι από τις συμβουλές που πια δίνω εγώ στα δικά μου παιδιά που πια κι αυτά κοντεύουν στην φάση να κάνουν δικά τους , έμαθα να ακούω κι εγώ τις συμβουλές που δίνω…..όπως για παράδειγμα αυτή που ταιριάζει εδώ σ’αυτά που λέω…..όταν λέω στον γιο μου . ότι αν αν είναι κάτι που πραγματικά το θέλεις θα το κάνεις τελικά…αλλιώς θα το βρίσκεις πάντα μπροστά σου , μέχρι που να του δώσεις την ευκαιρία να γίνει πράξη…
τώρα που τα ανέλυσα όλα κατέληξα και σε ένα σαφές συμπέρασμα:
αν ήταν να γίνω συγγραφέας θα το είχα κάνει…..
αλλιώς θα το’βρισκα συνεχώς μπροστά μου…
ξεκάθαρα πράγματα……
χρηχα 