Όπως έλεγε κάποιο ψυχολογικό δοκίμιο, θα’ πρεπε κάθε τέλος να σημαίνει για εμάς την ευκαιρία μιας καινούριας αρχής…
Η θετική θεώρηση της ζωής δλδ είναι αυτήν που δεν επικεντρώνεται στα «τέλη» αλλά στις αρχές….
Τώρα εμένα γιατί αυτό μου δημιουργεί μελαγχολία;
Είναι αντίδραση σε όλα αυτά τα πρέπει, μάλλον….μας έχουν αναλύσει και μας βάλανε να σκεφτόμαστε «θετικά» και κατά το πως «πρέπει»….
Μια μέρα με μελαγχολική διάθεση δεν βλάπτει….
Μας κάνει να δούμε τα πράγματα από άλλη άποψη , με άλλο βλέμμα…
κι αυτό είναι καλό , καλύτερο από μια ντε και καλά αποκλειστικά «καλή διάθεση» και «θετική αντιμετώπιση»
κι αυτό είναι καλό όταν έχεις να επιλέξεις «με ποιούς θα πας και ποιούς θ’αφήσεις….»
(πράγμα που συμβαίνει καθημερινά, παρόλο το οριστικό που ψευδεπιγράφει στην ετικέτα)
χρηχα 
‘μας έχουν αναλύσει και μας βάλανε να σκεφτόμαστε “θετικά” και κατά το πως “πρέπει”….’
Ξαναδιαβάζοντας την ανάρτηση, έπεσε το μάτι μου στην προκειμένη σειρά, και παρόλο που εγώ την έγραψα στιγμές πριν, μου φάνηκε τόσο ξένη….τόσο ξένη που σήκωνε ερμηνεία….
ΤΙ να εννοούμε, κάθε φορά που από συνήθεια λέμε ότι μας έχουν βάλει , αυτό κι εκείνο….αφού κάθε πράγμα που κάνουμε το κάνουμε γιατί έτσι ΕΜΕΙΣ αποφασίσαμε….άρα το μας έχουν βάλει φανερώνει υποκρισία…..φανερώνει ότι από το άγχος μας να γίνουμε αποδεκτοί , αποδεχτήκαμε χωρίς να το εγκρίνουμε κατά βάθος , μια συμπεριφορά και μια ενέργεια που δεν μας είναι αρεστή…..
(και συνεχίζοντας την υποκριτική συμπεριφορά, γκρινιάζουμε ότι «μας βάλανε να…αυτό κι εκείνο»)
Κι όχι μόνο να δούμε τα πράγματα απο άλλη οπτική αλλα και να γίνουμε καθρέφτης του εαυτού μας. Να αποστασιοποιηθουμε κι ίσως έτσι τα δούμε πιο καθαρά. Η μελαγχολία μπορεί να εχει κάτι το αρνητικό μέσα της αλλα μπορεί και να μας βοηθήσει, να ηρεμήσουμε, να σκεφτούμε, να…να…να…
Ο θετικός τρόπος σκέψης ανέκαθεν μας τον επέβαλαν, αλλα κι εμείς τα δεχόμασταν. Την ψεύτικη καλή διάθεση, επίσης. Τα πρέπει, ξανά επίσης.
Απλα απο ένα σημείο και μετά επιλέγουμε…
Καλώς την…
Είναι ανάγκη μας, εφ’ όσον θέλουμε να ανήκουμε σε μια ομάδα ανθρώπων, να αντιγράφουμε και να υιοθετούμε συμπεριφορές που νομίζουμε ότι θα μας δώσουν ένα κύρος ή μια ευνοική αντιμετώπιση από τα συγκεκριμένα άτομα…..
Αν μετά πούμε ότι «μας το επιβάλλουν», αυτό μάλλον είναι υποκρισία από μέρους μας, γιατί αν είμασταν αντίθετοι , δεν θα το κάναμε….βέβαια παίζει και το ενδεχόμενο να μην είμαστε και ακριβώς συνειδητοποιημένοι στο τι θέλουμε…..
Δεν ξέρω αν κάθε τέλος είναι η ευκαιρία για μια καινούρια αρχή. Αυτό μου φέρνει στο μυαλό έναν αέναο κύκλο που με αγχώνει. Αυτό που με καλύπτει πιο πολύ είναι η επιλογή που έχω στον τρόπο που θα διαχειριστώ τις στιγμές, τις καταστάσεις, τους ανθρώπους.
Καμιά φορά ένα τέλος πρέπει να μένει εκεί. Χωρίς στις στάχτες του να πρέπει να γεννηθεί η αρχή για κάτι άλλο.
Εύχομαι ένα όμορφο και δημιουργικό απόγευμα! 🙂
Καλώς την ….
Δεν είναι κάτι δραματικό και κάτι που φέρνει μεγάλες αλλαγές, συνήθως….
Κάθε μέρα δίνει την θέση της σε μια νύχτα και αυτήν με την σειρά της σε μια νέα μέρα….
Κάθε γεύμα φέρνει έναν κορεσμό , μια ικανοποίηση , μας δίνει την απαιτούμενη ενέργεια και μερικές ώρες μετά ακολουθεί το επόμενο….
Κάθε σχέση , δίνει την θέση της (όταν τελειώσει -γιατί μπορεί και να τελειώσουμε εμείς πριν την σχέση) σε ένα διάστημα πόνου , περισυλλογής κτλ (ή) και αμέσως μετά σε μια νέα σχέση….
Σε κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα υπάρχει αυτήν η εναλλαγή…..
Και ναι, αν θες πες το κι έτσι, με τις στάχτες αυτού που μένει, πάντα δημιουργείς κάτι άλλο….αν θεωρήσουμε βέβαια ως στάχτες την εμπειρία που αποκομίσαμε από αυτό που τελειώνει….γιατί δεν είναι δυνατόν να μην αποκομίσαμε κάτι….μόνο οι ώρες που του αφιερώσαμε φτάνουν για να γεμίσουν σελίδες , κι ας είναι ένα κάποιο ασήμαντο πραγματάκι αυτό που τελειώνει….
Βλέπεις αγαπητή, οι στάχτες αυτού που τελειώνει δεν είναι μόνο η στενοχώρια του ότι τελείωσε, είναι πολλά άλλα μικρά πραγματάκια (ή και μεγάλα-αναλόγως)…….