Σήμερα μελαγχολία…
Στον γυμνό δρόμο με τα βιαστικά αυτοκίνητα…
Σήμερα μελαγχολία…
Στην κοπέλα που περπατάει μόνη της στο πεζοδρόμιο…
Σήμερα μελαγχολία….
Στον κόσμο που στριμώχνονται για να διασκεδάσουν…
Σήμερα μελαγχολία….
Στο ποτάμι που ξεράθηκε από ένα ατέλειωτα καυτό καλοκαίρι…
Σήμερα μελαγχολία…
Στην σκόνη που στροβιλίζεται με την νυχτερινή αύρα…
Σήμερα μελαγχολία…
Στην απόφαση ενός φίλου ….
Στο μπαλκόνι που ακούω αγαπημένα μπλουζ …
Στο τσιγάρο που καπνίζει δίπλα στο ποτό μου…
Στο φεγγάρι που μικραίνει και δεν είναι πια μπλε…
Στον μοναχικό , εν μέσω πλήθους…
Σήμερα , πάλι μελαγχολία….
χρηχα 
πω πω εκπληκτικο τραγουδι και μουσικη.. πραγματικα υπεροχο..
*υπαρχουν παντα και αυτες οι στιγμες χρηχα.. οι μελαγχολικες, ειναι απο τις πιο πολυτιμες γιατι ετσι λενε καταλαβαινεις τη διαφορα απο τις αλλες, τις χαρουμενες
**γιατι πρεπει να εχουμε μια δικαιολογια για ολα; ας αφεθουμε εστω σ αυτη τη γλυκια μελαγχολια
στον μοναχικο εν μεσω πληθους, στελνω κι εγω αυτο
Kαλησπέρα…
Ευχαριστώ για την αφιέρωση…πραγματικά όμορφο κομμάτι….
Μακάρι να ήταν γλυκιά μελαγχολία….
Αλλά γκριζάρουνε τα πάντα γύρω…..δεν είναι γλυκιά….
Ευχαριστώ πάντως για την καλή σου κουβέντα…
Οι καλές κουβέντες , καμιά φορά είναι βάλσαμο…
«Μελαγχολία, η αξόδευτη Αγάπη» …
Καλώς την…
Η αξόδευτη αγάπη…
Λες;
Η μελαγχολία κι η θλίψη δεν «πιάνουν μία» ως σύμβουλοι μπροστά στο θάνατο. Μόλις σκεφτείς ότι ακόμα δεν σ’ έχει αγγίξει το παγωμένο χέρι του, απογειώνεσαι για τα καλά 😉
Καλό βράδυ!
[Λίγη Λάσα ακόμη δεν νομίζω ότι θα μας χαλάσει 🙂 ]
Καλημέρα σας….
Ελπίζω τουλάχιστον να σας βλέπουμε σε επισκέψεις στα δικά μας στενοσόκακα….αφού τα δικά σας τα αφήσατε ασχολίαστα….
Ο θάνατος μπορεί να σε αγγίξει με πολλές μορφές….μια από αυτές , για τα δικά μου τα δεδομένα , είναι η αναγκαστική απραξία, ενώ έχεις πολλά στο μυαλό σου….
Εφέτος το καλοκαίρι….το καλοκαίρι που ,ευτυχώς για εμένα ,πέρασε πια….ήταν για μένα μια φυλακή απραξίας…ήθελα τόσα πολλά να κάνω και δεν έκανα τίποτε…είτε λόγω υγείας, είτε λόγω αφραγκίας, είτε λόγω αφόρητης ζέστης….
Θα μου πείτε η δικαιολογία είναι η εξήγηση του πονηρού , για να δικαιολογήσει την απραξία του , και η πρόφαση του τεμπέλη….
Μεγάλα λόγια…
Καλησπέρα σας.
Ως γνωστόν, ο κάλπικος ο παράς ποτέ δεν χάνεται. Πάντα κάπου εδώ γύρω θα τριγυρίζω…
Θεωρώ ότι μερικές φορές, αν όχι πάντα, η απραξία είναι πολύ πιο σημαντική απ’ την πράξη. Βοηθά στο να αποκτήσει η πράξη την πραγματική της διάσταση. Το «τρέξιμο» για το «τρέξιμο» δεν «λέει».
Μιλάω ως ερασιτέχνης τεμπέλης. Αν ήμουν επαγγελματίας τι τεμπέλης θα ήμουν; 🙂
Πάντως εγώ πάντα θα χαίρομαι να σας βλέπω να περνάτε από την γειτονιά…..
όσο για την αξία του παρά, αφήστε να την αξιολογήσουν αυτοί που συναλλάσονται με το συγκεκριμένο νόμισμα…
εξάλλου τα νομίσματα έχουν την αξία που τους δίνουμε….
την ονομαστική…
έτσι σαν τα πλάσιμπο χαπάκια, κάνουν μια χαρά την δουλειά τους , κι ας είναι σκέτη ζαχαρίτσα….
καλησπέρες…
Πάντα περνάω, αλλά μόνον μερικές φορές αφήνω ίχνη πίσω μου. Αν δεν έχω κάτι ουσιαστικό να πω, δεν το λέω.
«Κάλπικο παρά» εννοούσα την σεμνοταπεινότητά μου 🙂
Καλησπέρα!
Το κατάλαβα …
παρ’όλα αυτά…
«όσο για την αξία του παρά, αφήστε να την αξιολογήσουν αυτοί που συναλλάσονται με το συγκεκριμένο νόμισμα…»
Καλησπέρα σας….
Είμαι λίγο αργό το καημένο. Ευχαριστώ για τη διευκρίνηση.
Προσέχτε πάντως 🙂
Καλό σας βράδυ!